Κάποιες σκέψεις………
Το πρόσωπο είναι για μένα μία αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Ακόμα κι όταν ζωγραφίζω ένα τοπίο ή μία νεκρή φύση κάπου, κάπως σε μια γωνίτσα θα βάλω κι ένα ανθρωπάκι. Ο άνθρωπος αποτελεί το τοπίο εκείνο όπου η κοινωνία καθρεφτίζει το περιεχόμενό της. Αν θέλεις να διεισδύσεις στους καιρούς ,κοίταξε τους ανθρώπους. Ένα βλέμμα μπορεί να απαντήσει σε όλα τα πού ,πώς, πότε και γιατί.
Η αδυναμία μου στα πορτρέτα δημιουργήθηκε μάλλον γιατί θέλω να καταλάβω, εμένα…. τους άλλους… τους άλλους σ’εμένα … εμένα στους άλλους… τους άλλους στους άλλους… Είναι κι αυτό το κυνήγι του βλέμματος… Ο αγώνας να αποτυπώσεις μια φευγαλέα ματιά που πιστεύεις ότι αποκαλύπτει το μυστήριο κάποιου και φτάνει μια γαλάζια κουκίδα ή μια λοξή γραμμούλα για να τον μεταμορφώσει σε έναν άλλο.
Όμως δεν είναι μόνο το βλέμμα άξιο λόγου. Θεωρώ άκρως γοητευτικό τον τρόπο που οι εσωτερικές ανθρώπινες διεργασίες αποτυπώνονται σε κάθε ανεπαίσθητη κίνηση π.χ ενός χεριού ή μίας πλάτης. Το πώς οι συνήθειες καθοδηγούν το σώμα σαν κουκλοπαίχτες. Οι σκέψεις παρέα με τον χρόνο συνεργάζονται αθόρυβα, σμιλεύοντας αδιάκοπα το εξωτερικό μας περίγραμμα.
Εντέλει, όσο κι αν ο άνθρωπος προσπαθεί να αποφύγει, να κρύψει ή να φανερώσει τον βαθύτερο εαυτό του ,οι σκέψεις του τον έχουν ήδη «σχεδιάσει».
Μαρίνα Κροντηρά 2014