06 Μάι ΗΧΩ & ΤΕΧΝΗ

Το πρόσωπο είναι για μένα μία αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Ακόμα κι όταν ζωγραφίζω ένα τοπίο ή μία νεκρή φύση κάπου, κάπως σε μια γωνίτσα θα βάλω κι ένα ανθρωπάκι. Ο άνθρωπος αποτελεί το τοπίο εκείνο όπου η κοινωνία κα-θρεφτίζει το περιεχόμενό της. Αν θέλεις να διεισδύσεις στον καιρό κοίταξε τους ανθρώπους. Ένα βλέμμα μπορεί να απαντήσει σε όλα τα πού, πώς, πότε και γιατί.Η αδυναμία μου στα πορτρέτα δημιουργήθηκε μάλλον γιατί θέλω να κατα-λάβω, εμένα…, τους άλλους…, τους άλλους σ’εμένα…, εμένα στους άλλους…, τους άλλους στους άλλους… Είναι κι αυτό το κυνήγι του βλέμματος…Ο αγώνας να αποτυπώσεις μια φευγαλέα ματιά που πιστεύεις ότι αποκαλύπτει το μυστή-ριο του μοντέλου και φτάνει μια γαλάζια κουκίδα ή μια λοξή γραμμούλα για να μεταμορφώσει κάποιον σε έναν άλλο. Όμως δεν είναι μόνο το βλέμμα άξιο λόγου. Θεωρώ άκρως γοητευτικό τον τρόπο που οι εσωτερικές ανθρώπινες διεργασίες αποτυπώνονται σε κάθε ανε-παίσθητη κίνηση, π.χ. ενός χεριού ή μίας πλάτης. Το πώς οι συνήθειες καθοδη-γούν το σώμα σαν κουκλοπαίχτες. Το μυαλό μαζί με τον χρόνο συνεργάζονται αθόρυβα σμιλεύοντας αδιάκοπα το ανθρώπινο περίγραμμα. Εντέλει, όσο κι αν ο άνθρωπος προσπαθεί να αποφύγει να κρύψει ή να φανερώσει το βαθύτερο είναι του, οι σκέψεις του τον έχουν ήδη «σχεδιάσει».